In een godvergeten niemandsgehucht als Barendrecht, bestaan eigenlijk maar 2 generaties. De eerste generatie is het soort dat de 7-jaar-oude-Nikies van het urban Geschwestern afdraagt, het soort dat in zwermen voor de plaatselijke Appie Heijn hun eerste jonko doorpaasen en daarbij de ingang blokkeren met hun door-papa-betaalde scooters, het soort dat je voor kankerhoer uitmaakt als je als passerende voorbijganger je niet aangesproken voelt door “Hey schatje, waar ga je?” De andere generatie zijn de 65plussers die dan een gezond, ontwikkeld 18jarig individu weer met die eerste generatie associëren.
Ik wilde alleen maar een lekker, vers stokbroodje halen. Uitslapen, jus d’orange, koffie, een fris ochtendritje op de fiets, stomende stokbrood in een papieren zakje van de Appie en dan thuis in een tuinstoel mijn na-een-jaar-van-werk-werk-werk-en-school-welverdiende rust nemen.
Die rust was echter ver te zoeken nadat ik me door een kudde brutale, ordinaire, bijdehante, ongemanierde pubers moest heen werken om mijn fiets terug te vinden. Niet meer dan vijf minuten geleden parkeerde ik daar nietsvermoedend mijn roest-op-wielen en in die vijf minuten streek een complete kolonie snotkinderen neer. Schreeuwend, scheldend, hangend, rokend, drinkend, zwetend. En ze waren overal. Van Appie’s fietsenstalling tot aan het zebrapad toe. Met wandelstok, rollator, boodschappen namen de oude mevrouwtjes en meneertjes een sluipweg om de menigte heen. Schaamteloos keken die kutkinderen toe hoe een vrouwtje met moeite zich tussen twee scooters doorbeweegt, waarbij de Campina-puddinkjes bijna uit haar mandje rollen.
En hoe pacifistisch ik ook ben, op zulke momenten denk ik: wat is “tand-om-tand-en-oog-om-oog” toch een heerlijk motto. En onder “het mom van” ben ik, met mijn iPod op intimiderend hoog volume, op mijn fiets gestapt en heb ik een sprintje dwars door die krengen getrokken. Wie het laatst lacht, lacht het best. En wie het laatst fietst, fietst het hardst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten