Lente.

Eindelijk, eindelijk. De zon is teruggekomen. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Nederland is dan ook het land waar de mensen jaarlijks baantjes kunnen zwemmen om hun huis heen. Het land waar de koeien kieuwen en vinnen hebben gekregen omdat ze het grootste deel van het jaar geen vaste grond onder hun voeten hebben. Nederland, is net een tropisch regenwoud. Alleen dan zonder het tropische gedeelte.

U begrijpt natuurlijk wel dat ik een vreugdevolle kreet slaakte toen ik de zon door de gordijnen zag schijnen. Fluitend dartelde ik naar beneden en maakte mijn ontbijt klaar.

De dag werd alleen maar beter. Want, net toen ik door de voordeur naar buiten huppelde struikelde ik over een boodschappentas vol, jawel, krokussen. Mijn moeder had ook de lente in haar kop. Natuurlijk geeft het niet, want ach, het is lente.

Erger werd het toen ik op weg was naar het station. Ik heb altijd al geweten dat duiven een zwak voor mij hebben, maar dat ze zich lichamelijk ook tot mij aangetrokken voelen... Resultaat: Bijna onthoofd door een duif die met een rotgang op mij af kwam vliegen. Natuurlijk geeft het niet, want ach, het is lente.

En ja, nu zit ik lekker op mijn kamer columns te schrijven, terwijl ik eigenlijk moet leren. 'Leren is een vak, dat leer je niet zomaar':zeg ik vaak. Aan de andere kant haal ik dan wel een onvoldoende, maar je moet er iets voor over hebben om je reputatie in stand te houden (lui varken). Gelukkig geeft het allemaal niet, want ach, het is lente.

Joline